Podróżowanie

Czas płynie, koronny rok 2020 wraz z nim i zmienia świat i obowiązujące w nim reguły. Jak wiadomo, Wielką Brytanię dotknął długotrwały lockdown, a ograniczenia i restrykcje w Walii były surowsze niż w sąsiedniej Anglii. Dopiero weekend dwa tygodnie temu był pierwszym, który dał ludziom szansę na swobodniejsze rozkoszowanie się latem w Walii. Zniesienie zakazu przemieszczania sie i przebywania bez celu w miejscach publicznych zaowocowało w Cardiff pewnymi zamieszkami i przepychankami z policją, która wkroczyła, gdy obowiązujące zasady dystansowania społecznego namiętnie ignorowano. Spragnieni kontaktu ludzie masowo wylegli i rozsiedli się w zatoce Cardiff Bay i nie zważając na nic cieszyli wolnością (wcale im się nie dziwię, też bym tam z ogromną chęcią wreszcie posiedziała!).

Miesiącami nie można było przemieszczać się dalej niż 5 km od miejsca zamieszkania, nie można też było wjechać do Walii z zewnątrz. Walia została zamknięta, o czym informowały nawet portale turystyczne i profile w mediach społecznościowych promujące turystykę w Walii. Poniżej przykład, jak to mogło wyglądać tej wiosny. Przy okazji - zerknijcie na takie profile jak visitwales, visitnorthwales czy visit_cambrian_mountains na Instagramie! Niekoniecznie trzeba być waliofanem, wystarczy być entuzjastem turystyki, żeby docenić zawartość.

Hurra! Ale będzie czytane, przyszły zamówione przewodniki! ❤️
Jak nie można pojechać, to można chociaż poczytać, gdzie jechać, jak już będzie można.

A książki to miodzio dla tego misia. O chodzeniu po górach Snowdonii, jednego z najpiękniejszych parków narodowych Wielkiej Brytanii. O szlaku kambryjskim przecinajacym Walię z południa na północ, zahaczającym o masywy górskie, w tym i Snowdonię. O walijskim szlaku nadmorskim, wiodącym wzdłuż całego wybrzeża Walii.

Jak przeczytam, to na pewno coś o tym napiszę (choć może poczekam, aż najpierw sama ciut tego doświadczę).

Nadeszła ta nieco smutna chwila, kiedy przyszedł czas opuścić Aberystwyth, który nas, i owszem, mocno zauroczył. Czekał nas jednak jeden z najpiękniejszych odcinków Walii: przejazd przez samo serce Snowdonii, górskiego parku narodowego. 

Z początku robiłam zdjęcia, ale szybko zaprzestałam z dwóch powodów: a) nie oddawały tego, co mijaliśmy i b) wolałam przeznaczyć ten czas na chłonięcie i przeżywanie tego, co widzę. Trzy godziny uczty dla zmysłów. 

Po dojechaniu do Bangor wysypaliśmy się przy dworcu kolejowym i obrawszy go na punkt orientacyjny, ruszyliśmy na błyskawiczny podbój miasta - na zwiedzanie mieliśmy raptem parę godzin. Wykorzystaliśmy je na spacer nad morze, przechadzkę kamienistym brzegiem, szybki posiłek i powrót na stację. To już było pożegnanie z Walią, po którym pociąg powiózł nas do Manchesteru. Do następnego razu, Cymru!

Nadszedł czas opuścić Cardiff i skierować się na północny zachód. Kierunek: Aberystwyth!

Między miastami nie ma bezpośredniego połączenia kolejowego, a autobusowe jest tylko jedno na dobę w godzinach mocno niepasujących. Zaczęliśmy więc od pociągu do Carmarthen.

Z Carmarthen do Aberystwyth odchodzą kilka razy dziennie autobusy TrawsCymru linii T1. Już po kilku minutach od wyjazdu z miasteczka wrzynamy się w walijską prowincję, którą będziemy przecinać przez kolejne dwie godziny. Konie, krowy w różnych kolorach, owce w sweterkach i bez, szerokie pola, ukwiecone łąki, góry i lasy w oddali, przy drogach czasem domy, domki i stare kościoły, do bólu brytyjskie.

W połowie drogi przystajemy w Lampeter, cudownie urokliwym mieście - wpiszcie nazwę w wyszukiwarkę i wybierzcie grafikę, a zobaczycie, o czym mówię. Stąd autobus skręca ku wybrzeżu i za jakiś czas dociera do Aberaeron, nadmorskiej, kolejnej walijskiej miejscowości słynącej ze swojego uroku. Reszta trasy prowadzi nad samym morzem, a że linia brzegu w Waliii jest raczej klifiasta, to rozpościera się taka panorama, że radzę te ostatnie pół godziny spędzić z nosem przy szybie okna po lewej stronie autobusu. I tak do końca!

Jedną z dróg łączących Anglię z Walią jest przeprawa przez Kanał Brystolski z rzeką Severn. No ok, dwie drogi, przez dwa wiszące mosty rozpięte nad wewnątrzbrytyjską granicą. Najbardziej z nich znany to most Severn Bridge (pięknie prezentuje się z daleka), ale główny ruch samochodowy i komunikacja autokarowa odbywa się mostem Księcia Walii.

Zaraz po wjeździe na walijską stronę stoi słynny szyld z godłem Walii i napisem Croeso y Gymru (witamy w Walii), na który poluję od mojego pierwszego przekroczenia granicy tą trasą. I tym razem zasłoniła mi go jakaś głupia biała ciężarówka, więc będę musiała tu znowu przyjechać (och, jaki peszek! 😅).

Zawsze mam ciary na tej trasie.

I bum - po drugiej stronie mostu już dwujęzyczne znaki drogowe